Jean Tinguely, Tricycle, 1960.
Fotoğraf:theredlist.com
- 1958-1959’da İsviçreli Jean Tinguely (1925-1991), motorları dışarıda makineler sergilemiş, motorların tek başlarına görsel bir bütün oluşturduğunu vurgulamak istemişti. Bir yıl sonra, New York’ta Saygı adlı anıtsal bir konstrüksiyon gerçekleştirmiş, eserini tamamladıktan yarım saat sonra uzaktan kumanda ile kendisi eserini yok etmiştir. Hareketli ve kendini yok eden heykelleriyle tanınır.
César’ın 1960 yılında yaptığı düşünülen sıkıştırma tekniği ile gerçekleştirilmiş bir eseri.
Fotoğraf:velorunner.blogspot.com
César’ın genişletme tekniğini kullanarak metal ve epoksiden yapılma heykeli.
Fotoğraf:www.mutualart.com
- 1975 yılından beri pek çok dalda dağıtılan, Fransa’nın ulusal film ödülleri, César Ödülleri’nin de yaratıcısı; Fransız heykeltraş César Baldaccini (1921-1998), 1956 yılından başlayarak demir ve alçıtaşı kullanarak figüratif ve yarı soyut heykeller yapmış, Mayıs 1960’da hurda araba preslerinde sıkıştırılmış otomobiller, motosikletler sergilemiştir. César, sıkıştırma ve genişletme teknikleri ile Yeni Gerçekçilik akımının önde gelen sanatçılarından biri olmuş, hurda metal ve çöp sıkıştırmaları; poliüretan köpük heykelleri; hayvan ve böceklerin fantastik tasvirleriyle tanınmıştır. Pop Art da, eserlerinde, özellikle renkli plastiklerle yaptığı objelerinde, izini bırakmıştır. César ödülünü kazananlara sanatçının bir heykeli ödül olarak verilmektedir.
Arman’ın 1985 yılındaki bu enstalasyonu da Nouveau Réalisme stilinde.
Fotoğraf:wikiart.org
Şefin Battaniyesi, Arman, 1989. Stili, Yeni Gerçekçi; janrı soyut.
Fotoğraf:wikiart.org
- Ekim 1960’ta Fernandez Arman (1928-2005), Yves Klein’ın Boşluk’u sergilediği galeride Dolu’yu sergiler. Sergide galeri o kadar doludur ki, mekan kullanılamaz olmuştur. César’ın sıkıştırma ve genişletmeleri gibi, yığılma tekniği/akümülasyon da Arman’ın imzası gibidir. Renault parçaları, kemanlar, günlük kullanım eşyaları gibi hazır yapım objelerle gerçekleştirdiği yığıntıları vardır.
- Ekim 1960’da Yves Klein’ın evinde yapılan toplantıda, çok kısa süren ama Fransa’daki öncü sanat eğilimleri arasında en ünlüsü olan Yeni Gerçekçiler gruplarını kurarlar.
- Yeni Gerçekçilik kuruluşundan başlayarak başlıca üç olayda belirginleşmiştir:
*Mayıs 1961’de Paris’te açılan, Dada’nın 40 Derece Üstünde adlı sergi,
*Temmuz 1961’de Nice’teki ilk Yeni Gerçekçi festivalde düzenlenen karma sergi ve bir dizi etkinlik. Burada sanatçılar, yaratma yöntemlerine ilişkin gösteriler yapmışlar, eylem ile düşüncelerinin nasıl geliştiğini anlatmışlardır. Sanatçı, bedensel ve görsel olarak sanat eylemine katılmıştır. Ana fikir, sanat eserinin, düşüncenin görsel sonucu olduğudur. Festivalde konuşmalar yapıldı, Rotella fonetik şiir okumaları yaptı.
*1963’te ikinci Yeni Gerçekçilik festivali Münih’te yapıldı. Aynı yıl yapılan San Marino Bienali grubun son sergisi oldu.
Yeni Gerçekçilik ana hatlarıyla:
- Akademik Realizm’e tabii ki karşıdır. Neo Realizm, gerçeğin algılanmasına yeni yaklaşımlar getirir, Kübizm’in sadeliğini taşır, formalisttir.
- Avrupalı bir akımdır.
- Sanatı, birkaç tanımla sınırlama eğilimine karşıdır.
- Soyut olmadığı iddiasındadır.
- Anlamsızlığa karşıdır. Eserin ne olduğu anlaşılır.
- Doğadan ilham alınır ama sanatçı kendi bakış açısını yansıtır.
- Mesaj vermez.
- Estetik kaygı taşımaz.
- Dünyayı betimlemez, dünyanın kendisi sanatçı için bir alan haline gelmiştir.
- Ekspresyonist değildir.
- Deformasyon yapmaz.
- Assamblaj ve dekolaj akımda kullanılan tekniklerdir.
- Günlük kullanım malzemeleri, resimleri yapılarak değil, objenin kendisi kullanılarak eserde yer alır.
- Dış dünyadan alınmış nesneler, gerçeğin bir parçası ve belgesi olarak eserlerde kullanılmıştır.
- “Kendini beğenmiş” bir stildir.
Raymond Hains (1926-2005), Jacques Villeglé (d.1926) ve İtalyan Mimmo Rotella (1918-2006) sokakta unutulmuş afişlerde saklı olan şiirselliği ortaya çıkarmak suretiyle gerçekle ilgilenirler. Afiş kalıntılarını toplarlar, günlük yaşamda herhangi bir gözün farketmeyeceği bir gerçeği gün ışığına çıkarmayı amaçlarlar.
Yırtılmış afişlerden elde edilen soyut desenler, farklı doku, renk ve şekillerden yararlanırlar. Afişler yırtıldığında altından diğer afişler gözükür, bu da başka bir gerçekliktir. Seçilen afiş parçaları tuvalin üzerine uygulanır.
Yukarıda, Raymond Hains’den bir örnek. Fotoğraf:art.findartinfo.com
1936 yılında doğmuş olan Fransız sanatçı Martial Raysse, 1960’ların seri üretim malları ve plastik nesneleriyle ilgilenmiş; bunların renk zenginliğinden ve sayıca bolluğundan etkilenmiş; reklam dünyasının aldatıcı parlaklığını yansıtmış; eserlerinde neon lambalarından ve floresan boyalardan yararlanmış, kendine özgü boyalarını başka sanatçıların eserleri üzerine de sürmüştür.
Raysse’ın, 1965 tarihli bu yapıtı stil olarak hem Yeni Gerçekçilik hem de Pop Art olarak tanımlanabilir.
Fotoğraf:www.wikiart.org
1930 Romanya doğumlu, İsviçreli sanatçı Daniel Spoerri yapıtlarında rastlantı ve geçicilik temalarını kullanmıştır. Tuzak tablolarında çeşitli ögeleri bir yüzey üzerine tespit etmiş; kullanılmış, eskimiş nesneleri sanat eserinde tekrar kullanmıştır. Tuzak tablolar (trap pictures), o anı çerçeveler. Böylelikle, bu nesneler, yeniden bir gerçeğin belirtgesi olmuştur. Afişler, yemek artıkları, tabak, çatal, bıçak gibi eşyaları eserlerinde kullanmıştır. Spoerri, Yeni Gerçekçilik akımının yanı sıra Fluxus ve Eat Art ile de ilişkilendirilir.
Restaurant de la City Galerie, Daniel Spoerri, 1965.
Fotoğraf:www.flickr.com
Leave A Reply