Urartu askerlerinin kullandıkları silahlardan bir diğeri de ok ve yaylardır. Demirden ya da tunçtan yapılan ve çoğu söğüt yaprağı biçiminde olan ok uçları, söğüt dalından yapılmış, 65-70 cm uzunluğundaki çubuklara geçirilirdi. Bu oklar büyük yaylarla atılmaktaydı. Hedefe varma oranı tunçtan üretilen küçük ok uçlarında daha yüksekti.
Fotoğraf: Füsun Kavrakoğlu, Gaziantep Arkeoloji Müzesi, 2018.
- Silahlar arasında en önemlileri birer yakın dövüş silahı olan kılıç ve hançerdir. Kılıçların bir kısmı kale ve tapınaklardan, bir kısmı da gömütlüklerden ele geçirilmiştir. Hemen hepsi dövme demirdir; kabzalar kemik ya da ahşap kaplıdır. Omurgalı olan namlu kısmının iki tarafı da keskindir ve uçları çelikleştirilmiştir. Betimlemelerde tanrı, kral, yönetici ve savaşçıların hançer taşıdığı görülmektedir. Kazılarda ele geçen hançerler iki ağızlı ve omurgalıdır; sapsız olanları da vardır. Sap kısmı üzerindeki kaplamanın ahşap ya da kemikten olduğu anlaşılmaktadır.
- Süvari ve piyadeler tarafından kullanılan mızrakların büyük bir bölümü demir, ender olarak da tunçtur.
Urartu dönemine ait tunç sadak (okluk).
Oklar, savaş arabalarının kasaları ya da askerlerin sırtına asılan sadaklar içerisinde taşınırdı. Tek parça tunç levhanın dövülmesiyle yapılan sadaklar, kabaca bir boru biçimindedir. Tunçtan dökülüp sadağın kenarına perçinlenmiş halkalardan geçirilen sicim ya da kaytan ile omuz ya da bele asılırdı. Savaşçının sırtına gelen kısım deri ile kaplanır, derinin tunca dikilebilmesi için sadağa boydan boya delikler açılırdı.
Fotoğraf: Füsun Kavrakoğlu, Gaziantep Arkeoloji Müzesi, 2018.
Leave A Reply